زمانی که صحبت از شنای سینکرونایز یا شنای موزون به میان می‌آید هماهنگی همه‌ چیز است، در واقع ما تحت تأثیر ظرافت، چابکی، طراحی و قدرت شناگران در شنای سینکرونایز قرار می‌گیریم. در شنای سینکرونایز یک یا چند شناگر برای اجرای الگوهای متنوع، حرکات خود را با موسیقی هماهنگ می‌کنند. اگر دیدن حرکات موزون شناگران در شنای سینکرونایز برایتان جذاب و لذت‌ بخش است و می‌خواهید بیشتر در مورد این رشته ورزشی و قوانین مسابقات سینکرونایز بدانید تا پایان مقاله با ما همراه باشید!

معرفی سینکرونایز

آیا می‌توانید تصور کنید هنگام انجام یک سری حرکات تکنیکی زیر آب، مجبور باشید هر بار نفس خود را برای دقایقی حبس کنید و درعین‌حال سعی کنید زیبا به نظر برسید و به موسیقی پایبند باشید؟ البته وقتی به سطح آب می‌آیید باید در برابر میل به بلعیدن هوا مقاومت کنید در عوض همواره لبخندی زیبا به لب داشته باشید تا به نظر برسد که کل پروسه نمایش بدون زحمت انجام می‌شود!

سینکرونایز چیست؟

سینکرونایز چیست؟ نوعی شنای نمایشی است که در آن یک یا چند شناگر با همراهی موسیقی به انجام حرکات موزون در آب می‌پردازند. به دلیل شباهت این رشته ورزشی به رقص گاهی اوقات به آن باله در آب نیز می‌گویند خصوصاً در موقعیت‌های نمایشی. شنای سینکرونایز اساساً مجموعه‌ای از حرکات ورزشی است که با یک قطعه موسیقی انتخاب‌شده، طراحی می‌شود و برخی افراد به آن شناس موزون نیز می گویند. این رشته بی‌ شباهت به باله نیست جزء اینکه در آب اجرا می‌شود! درواقع شنای آرتیستیک یا نمایشی نام رسمی چیزی است که اغلب از آن به‌ عنوان شنا سینکرونایز یاد می‌شود. در این رشته ورزشی تکنیک، هماهنگی، رقص، هنر و قدرت اجرا با هم ترکیب شده است. این ورزش در دهه 1930 در ایالات‌ متحده توسعه یافته است. شنای سینکرونایز یک ورزش نمایشی سازمان‌ یافته است که در بسیاری از مناطق جهان تحت نظارت کلی فدراسیون بین‌المللی FINA (فدراسیون ورزش‌ های آبی که توسط کمیته بین‌المللی المپیک به رسمیت شناخته شده است) برگزار می‌شود. برای پاسخ بهتر به سوال سینکرونایز چیست در ادامه ی این مقاله با ما همراه باشید.

 

شنای سینکرونایز که باله در آب نیز نامیده می‌شود، نوعی شنای نمایشی است که در آن یک یا چند شناگر با همراهی موسیقی به انجام حرکات موزون در آب می‌پردازند.

 

آیا شنای موزون همان سینکرونایز است؟

شنای موزون یا همان سینکرونایز بسیار چالش‌ برانگیز است زیرا علاوه بر اینکه به توانایی وارونه ماندن در آب نیاز دارید باید بتوانید یکسری حرکات را به‌ صورت هماهنگ و بی‌نقص در آب به‌راحتی اجرا کنید. در واقع به همان اندازه که تماشای آشنای موزون زیباست تمرین کردن آن سخت است! حتی یک شناگر حرفه‌ای برای ورود به این رشته ورزشی به مهارت‌های پیشرفته در آب، قدرت، انعطاف‌پذیری، استقامت، ظرافت، زمان‌بندی دقیق، هنرمندی و کنترل نفس استثنایی نیاز دارد.

به‌ طور کلی دسته‌بندی رقابتی متنوعی در شنای موزون (سینکرونایز) وجود دارد که عبارت‌اند از: انفرادی، دونفره، سه‌نفره، تیمی و ترکیبی. شناگران در مسابقات انفرادی، دونفره یا تیمی چند حرکت نمایشی اصلی را همراه با چند حرکت بدلکاری به انتخاب خود انجام می‌دهند. شناگران این رشته ورزشی در بازی‌های المپیک و رقابت‌های جهانی توسط دو هیئت داوری پنج‌ نفره در مورد اجرا و سبک، هم از نظر بدلکاری‌های انفرادی و هم از نظر هماهنگی حرکات با موسیقی امتیاز می‌گیرند.

 

حتما بخوانید: آسیب های ورزشی در شنا

 

قوانین ورزش سینکرونایز

تا به اینجا متوجه شدید ورزش سینکرونایز چیست اما آیا تا به‌ حال فکر کرده‌اید که چطور یک تیم شنای سینکرونایز در میان ده‌ها تیم دیگر که به ظاهر بی عیب و نقص بودند از نگاه داوران شانس بیشتری برای کسب مدال طلا دارد؟ در ادامه قصد داریم برخی از اصلی‌ترین دستورالعمل‌های FINA را برای قضاوت در مسابقات بین‌المللی ورزش سینکرونایز مرور کنیم. قبل از آن بهتر است بدانید که در مسابقات ملی و محلی نیز از همین قوانین با تغییرات خاصی پیروی می‌شود.

FINA در سال 1954 ورزش سینکرونایز را به رسمیت شناخت و در سال 1984 آن را به‌ عنوان یک رشته ورزشی در مسابقات المپیک پذیرفت. این رقابت‌ها در ابتدا به‌ صورت انفرادی و دو نفره برگزار می‌شدند اما در بازی‌های سال 1996 مسابقات فقط به‌ صورت تیمی (هشت‌نفره) برگزار شدند تا اینکه مسابقات دو نفره این رشته در سال 2000 مجدداً به برنامه‌های المپیک اضافه شد. در این مسابقات شناگران بر اساس حرکات اصلی و انتخابی مورد قضاوت قرار گرفتند. در حال حاضر نیز فقط مسابقات دو نفره و تیمی در بازی‌های المپیک گنجانده شده است. در اکثر مسابقات رده بزرگسالان، شناگران دو مدل اجرا را انجام می‌دهند یکی تکنیکال و دیگری آزاد. در اجرای تکنیکال حرکات باید بر اساس اصول از پیش تعیین‌ شده و به ترتیب خاصی اجرا شوند. در اجرای آزاد هیچ الزامی وجود ندارد بنابراین شناگران هر چقدر که دوست دارند می‌توانند خلاقیت خود را در انجام حرکات و طراحی رقص به نمایش بگذارند. در مسابقات المپیک و قهرمانی جهان این رشته ورزشی، تحت سلطه بانوان است اما در سایر مسابقات ملی و بین‌المللی مردان نیز می‌توانند شرکت کنند.

 

طبق قوانین و مقررات رسمی مسابقات ورزش سینکرونایز در المپیک توسط هیئتی متشکل از ده داور قضاوت می‌شود که عملکرد شناگران را بر اساس دو چیز امتیاز می‌دهند:

شایستگی فنی و ارائه هنرمندانه حرکات. در این مسابقات 5 داور صرفا بر اساس شایستگی‌های فنی شناگران و 5 داور بر اساس ارائه خلاقانه حرکات به شناگران امتیاز می‌دهند.

المان های اصلی بررسی شایستگی فنی شناگران توسط داروران:

1. اجرای حرکات دست و پا: این المان به کیفیت حرکت دست و پا، تکنیک‌های غوطه‌ور شدن در آب، فیگورها، الگوها و تغییر از یک حالت به حالت دیگر اشاره دارد. این المان در شنای فردی، 50 درصد امتیاز فنی و در شنای دونفره، تیمی یا ترکیبی، 40 درصد آن را شامل می‌شود.
2. هماهنگ‌ سازی: این المان به میزان هماهنگی دقیق شناگران با یکدیگر و هماهنگی حرکات با موسیقی اشاره دارد. هماهنگ‌سازی 10 درصد امتیاز در شنای انفرادی و 30 درصد از امتیاز شنای دونفره، تیمی و ترکیبی را به خود اختصاص می‌دهد.
3. دشواری حرکات: دشواری به ارتفاع انجام حرکات در بالای آب، پیچیدگی و تعدد حرکات، قدرت موردنیاز، مدت‌زمان لازم برای انجام حرکات و پیچیدگی همزمانی مربوط می‌شود. دشواری 40 درصد از امتیاز فردی و 30 درصد از امتیاز شنای دونفره، تیمی و ترکیبی را تشکیل می‌دهد.

 

اما داوری و امتیازدهی ارائه خلاقانه و هنرمندانه حرکات بر اساس 3 المان زیر انجام می‌شود:

1. طراحی حرکات (رقص): رقص باید شامل انواع حرکات باشد. طبق قوانین رسمی، رقص باید خلاقانه، روان، همراه با جابه جایی نرم و استفاده مناسب از فضای استخر باشد. در شنای انفرادی، دونفره و تیمی، طراحی رقص 50 درصد امتیاز و در شنای ترکیبی این المان 60 درصد امتیاز را به خود اختصاص می‌دهد.
2. تفسیر موسیقی: برای امتیاز دهی در این بخش، از حرکات برای تفسیر پویایی و ریتم موسیقی استفاده می‌شود. تفسیر موسیقی 20 درصد از امتیاز انفرادی و 30 درصد از امتیاز شنای دو نفره، تیمی و ترکیبی را شامل می‌شود.
3. نحوه ارائه: این المان به متانت و توانایی شناگران در برقراری ارتباط از طریق طراحی رقص و به نمایش گذاشتن آن‌ها به‌ گونه‌ای که خیلی راحت و بدون زحمت به نظر برسد اشاره دارد. نحوه ارائه، 30 درصد امتیاز انفرادی و 20 درصد امتیاز شنای دونفره و تیمی و 10 درصد شنای سینکرونایز ترکیبی را به خود اختصاص می‌دهد. به‌طور کل داوران به اجراها از 0 تا 10 با یک‌دهم افزایش امتیاز می‌دهند.

 

حتما بخوانید: نحوه شروع آموزش شنا به کودک

 

اگر تابه‌حال برای سرگرمی اقدام به اجرای حرکات نمایشی در آب کرده باشید احتمالا متوجه شده‌اید که شنای سینکرونایز آن‌قدرها هم که به نظر می‌رسد آسان نیست! کسانی که آموزش شنا را به خوبی گذرانده‌اند می‌توانند وارد این رشته شوند. این رشته ورزشی نیز مانند هر ورزش دیگری برای راهیابی به مسابقات جهانی به سال‌ها تمرین و کسب مهارت نیاز دارد.

آسیب های ورزشی می‌تواند برای هرکسی، از ورزشکاران با تجربه گرفته تا مبتدی‌ها و به‌ ویژه کودکان اتفاق بیافتد. این آسیب‌ها اغلب با استراحت یا داروهای ضد درد درمان می‌شوند اما ممکن است روند بهبودی برخی از آن‌ها طولانی‌تر شود. اگر می‌خواهید در مورد آسیب های ورزشی و نکاتی برای جلوگیری از آن بدانید تا پایان مقاله با ما همراه باشید.

آسیب های ورزشی چیست و چگونه ایجاد می‌شود؟

آسیب های ورزشی معمولا به دلیل گرم نکردن یا کشش نامناسب قبل از تمرین، عدم استفاده از وسایل محافظتی مناسب، تمرین نامناسب یا بیش‌ از حد ایجاد می‌شود. اما منظور از آسیب های ورزشی چیست؟ به‌ طور کل آسیب های ورزشی را می‌توان به دو دسته آسیب‌های حاد و مزمن تقسیم کرد. صدمات حاد عموماً ناشی از ضربه مستقیم به یک ناحیه در اثر زمین خوردن یا ضربه زدن، ایجاد می‌شوند. نمونه‌هایی از صدمات حاد شامل کشیدگی، پیچ‌خوردگی، شکستگی، جراحت یا بریدگی است. این آسیب‌ها به‌طور معمول قابل کنترل هستند و در خانه درمان می‌شوند. آسیب‌های مزمن معمولاً در اثر صدمه و به دلیل تمرینات مکرر و به‌ مرور زمان ایجاد می‌شوند. این آسیب‌ها معمولاً در اثر یک آسیب حاد که اولین بار نادیده گرفته شده‌اند، ایجاد می‌شوند. اگر مشکوک هستید که در حین ورزش و یا حتی در حین آموزش غواصی دچار آسیب شده‌اید بهتر است وضعیت خود را زیر نظر داشته باشید و صورت لزوم به یک پزشک متخصص مراجعه کنید.

 

آسیب های ورزشی معمولاً به دلیل گرم نکردن یا کشش نامناسب قبل از تمرین، عدم استفاده از وسایل محافظتی مناسب، تمرین نامناسب یا بیش‌ازحد ایجاد می‌شود.

 

انواع آسیب های ورزشی

 

 

چه ورزشکار حرفه‌ای هستید و چه برای سرگرمی ورزش می‌کنید بهتر است با این حقیقت روبرو شوید که ورزش کردن ممکن است با آسیب‌هایی همراه شود. متداول‌ترین آسیب های ورزشی عبارت‌اند از:

• کشیدگی
• رگ به رگ شدن یا پیچ‌خوردگی
• آسیب های ورزشی زانو
• شکستگی
• دررفتگی
• آسیب های ورزشی ساق پا
• آسیب های ورزشی لگن و کمر

 

کشیدگی

کشیدگی یکی از شایع‌ترین آسیب های ورزشی است که عموماً به دلیل کشش بیش‌ از حد ماهیچه‌ها و تاندون‌ها رخ می‌دهد. زمانی که بافت، پاره یا کشیده شود فشار یا همان کشیدگی ایجاد می‌شود. همسترینگ، مفصل و کشاله ران، Acl و چهار سر ران، عمده‌ترین ماهیچه‌هایی هستند که ممکن است در معرض کشیدگی قرار گیرند. خوشبختانه این کشیدگی‌ها معمولاً جزئی است و ظرف مدت چند روز بهبود می‌یابد اما اگر دردتان شدید شد حتماً به پزشک مراجعه کنید.

 

رگ به رگ شدن یا پیچ‌خوردگی

اغلب کشیدگی در ماهیچه باعث رگ به رگ شدن یا پیچ‌خوردگی رباط‌ ها می‌شود. پیچ‌خوردگی اغلب در نتیجه فرود نامناسب پس از پریدن یا حرکات سریع ایجاد می‌شود. زمانی ماهیچه‌ها دچار پیچ‌خوردگی می‌شوند به‌احتمال زیاد تورم دردناک همراه با کبودی در ناحیه آسیب‌دیده را تجربه خواهید کرد. رایج‌ترین نقطه‌ای که در معرض رگ به رگ شدن قرار دارد مچ پا است که در آن 3 رباط در قسمت خارجی مچ ممکن است به دلیل فرود نامناسب پاره یا کشیده شوند. اگرچه در پیچ‌ خوردگی‌های خفیف نیازی به کمک فوری پزشک نیست اما در رگ به رگ شدن‌های شدید ممکن است برای ترمیم رباط‌ های پاره شده به جراحی نیاز باشد.

 

آسیب های ورزشی زانو

زانوها یکی از مهمترین مفاصل بدن هستند که بیشترین میزان فشار را تحمل می‌کنند. زانوهای شما زمان راه رفتن، بالا و پایین رفتن از پله یا حمل وسایل سنگین، چهار برابر وزن بدن را تحمل می‌کنند. البته زمانی که ورزش می‌کنید یا تمرینات سنگین انجام می‌دهید ممکن است این فشار برای بدن تکان‌ دهنده‌تر باشد. علائم انواع آسیب های زانو ازجمله پیچ‌خوردگی عبارت‌اند از درد، کبودی، ضعیف شدن، پریدن عضله، سفتی، سختی و کاهش دامنه حرکتی.

 

 

شکستگی

شکستگی یک ترک کامل یا جزئی در استخوان است که معمولاً در اثر ضربه شدید در ورزش‌های پُر برخورد ایجاد می‌شود. شکستگی‌ها به‌احتمال زیاد بعد از سقوط رخ می‌دهند و بعد از آن بلافاصله متوجه درد و تورم می‌شوید و احتمالاً نمی‌توانید ناحیه آسیب‌دیده را حرکت دهید.

 

دررفتگی

در رفتگی زمانی اتفاق می‌افتد که مفصل از موقعیت طبیعی خود خارج شده و قادر به حرکت نباشد. شایع‌ترین آسیب های ورزشی انگشتان و شانه‌ها عموماً براثر در رفتگی ایجاد می‌شود. بعد از در رفتگی احتمالاً متوجه حرکت مفصل، تورم و حتی تغییر رنگ آن خواهید شد. در رفتگی بیشتر در ورزش‌های پرتحرک و پر برخورد مثل فوتبال، ژیمناستیک، هاکی یا بسکتبال اتفاق می‌افتد. بعد از در رفتگی احتمالاً بیشتر در معرض آسیب مجدد در ناحیه یا کشیدگی و آسیب عصب اطراف مفاصل قرار می‌گیرید، بنابراین بهتر است روند بهبودی را جدی بگیرید.

 

آسیب های ورزشی ساق پا

اسپلینت ساق پا (shin splints) به آسیب در ناحیه ساق پا به‌ ویژه استخوان آن اشاره دارد که در اثر التهاب ایجاد می‌شود. آسیب های ورزشی ساق پا بیشتر در دوندگان، فوتبالیست‌ها و بسکتبالیست‌ها که مجبور به شروع پرتحرک و دویدن‌های طولانی هستند، رایج است. درد، حساسیت و جراحت از علائم واضح اسپلینت ساق پا است و حداقل با کشش و استراحت مناسب قابل‌درمان است. اگر درد ادامه‌ دار و شدید شد و استفاده از کیسه آب یخ و داروهای مسکن کمکی به شما نکرد حتماً به پزشک مراجعه کنید.

پارگی تاندون آشیل یکی دیگر از آسیب های ورزشی ساق پا است که پشت ساق پای فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تاندون آشیل به شما اجازه می‌دهد که روی انگشتان پای خود بلند شوید، پای خود را به جلو بکشید و هنگام راه رفتن پاهایتان را کنار هم بگذارید. اساساً هر بار که راه می‌روید و پاهایتان را حرکت می‌دهید به آن تکیه می‌کنید. اگر تاندون آشیل بیش‌ از حد کشیده شود، احتمال پارگی جزئی یا حتی کامل آن وجود دارد. زمانی که این اتفاق بیافتد شما یک درد شدید را در پشت ساق و مچ پا تجربه خواهید کرد که احتمالاً بر توانایی راه رفتن شما تأثیر می‌گذارد. اگر زمان آسیب‌دیدگی صدایی شبیه “POP” را شنیده‌اید فوراً به پزشک مراجعه کنید.

 

 

آسیب های ورزشی لگن و کمر

ستون فقرات شما نیز مانند زانوها ممکن است در معرض فشار ناشی از فعالیت ورزشی قرار گیرد و همین امر می‌تواند به آسیب های ورزشی لگن و کمر در ورزشکاران منجر شود. این آسیب‌ها زمانی ایجاد می‌شوند که التهاب در اطراف مهره‌ها و ماهیچه‌های کمر تجمع می‌یابد و می‌تواند به دیسک‌های بالا و پایین کمر آسیب برساند. عموماً گلف بازان و تنیس‌بازان به دلیل نحوه چرخش تنه در هنگام بازی، با مشکلات عصب سیاتیک روبرو می‌شوند. درد سیاتیک غالباً به دلیل فشردگی عصب ایجاد می‌شود و ممکن است با سوزن سوزن شدن یا بی‌حسی همراه شود. حدود 90 درصد از آسیب‌های حاد کمر و لگن در کمتر از 3 ماه بهبود می‌یابد اما آسیب‌های شدیدتر ممکن است به جراحی نیاز داشته باشند. اگر درد به پاها منتقل شد یا درد بیشتر از 2 ماه ادامه داشت و یا متوجه هرگونه تغییر در اندام‌های درونی یا تعادل خود شده‌اید فوراً به پزشک مراجعه کنید.

 

حتما بخوانید: درآمد غواصی صنعتی

 

چگونه از آسیب های ورزشی جلوگیری کنیم؟

ورزش کردن از جمله ورزش های آبی و همین‌طور سایر فعالیت‌های بدنی مزایای زیادی برای سلامتی دارد که می‌تواند بدنتان را فعال نگه دارد و سلامت کلی شما را بهبود بخشد اگر چه ممکن است با ریسک و آسیب های ورزشی نیز همراه شود. خوشبختانه با رعایت نکات پیشگیری از آسیب های ورزشی می‌توان شانس ایجاد آسیب را به مقدار زیادی کاهش داد. برخی از اقدامات احتیاطی برای پیشگیری از آسیب های ورزشی عبارت‌اند از:

 

به‌طور منظم ورزش کنید

برخلاف تصور عموم، اجتناب از ورزش به‌ طور کلی می‌تواند خطر آسیب های ورزشی را افزایش دهد. فعالیت بدنی مداوم باعث افزایش عملکرد بدنتان حین ورزش می‌شود و شما را کمتر در معرض آسیب‌های معمول قرار می‌دهد. البته اگر یک ورزشکار حرفه‌ای هستید یا به‌طور منظم ورزش می‌کنید ممکن است در معرض آسیب‌های ناشی از فعالیت شدید قرار بگیرید. این نوع صدمات معمولاً ناشی از اشتباهات تمرینی است و زمانی رخ می‌دهد که فعالیت خاصی را برای مدت طولانی انجام دهید یا خطای تکنیکی داشته باشید.

 

 

گرم کردن

گرم کردن قبل از انجام هر نوع فعالیت بدنی ضروری است زیرا بدن شما را از حالت غیرفعال به وضعیت فعال برای ورزش آماده می‌کند. با این حال بسیاری از مردم این مرحله را نادیده می‌گیرند و بدون گرم کردن مناسب، تمرینات یا فعالیت‌های ورزشی خود را ادامه می‌دهند. هدف از گرم کردن بدن قبل از هرگونه فعالیت ورزشی و سایر فعالیت‌های مرتبط این است که خود را از نظر جسمانی برای فعالیت‌های شدیدتر آماده کنید. با این کار، مفاصل شُل، جریان خون در ماهیچه‌ها افزایش یافته و کارایی و انعطاف‌پذیری عضلات بیشتر می‌شود و درنهایت خطر آسیب های ورزشی کاهش می‌یابد. علاوه بر این سرد کردن بعد از تمرین نیز به تنظیم جریان خون شما پس از یک جلسه فعالیت بدنی شدید کمک می‌کند. برای پیشگیری از آسیب های ورزشی خاص، حتماً قبل از تمرین با حرکات هوازی و کششی بدنتان را گرم کنید. فقط کشش بیش‌ از حد نداشته باشید چرا که کشش بیش‌ از حد ماهیچه‌ها و رباط‌ ها می‌تواند باعث پارگی قابل‌ توجهی در آن‌ها شود. به بیان ساده مفصل مجبور می‌شود از ظرفیت فیزیکی و محدوده طبیعی حرکتی خود فراتر رود. صدمات ناشی از کشش زیاد می‌تواند در هر نقطه‌ای از بدن رخ دهد اما بیشتر در زانو، آرنج، گردن، انگشتان، مچ پا و شانه‌ها رخ می‌دهد.

 

از وسایل یا تجهیزات ورزشی مناسب استفاده کنید

همانطور که می‌دانید اکثر ورزش‌ها به وسایل و تجهیزات خاصی نیاز دارند مثلاً در تکواندو از ضربه‌گیر و کلاه برای محافظت از بدن و سر استفاده می‌شود. اگر به‌ درستی از این تجهیزات استفاده نشود ممکن است ورزشکار دچار آسیب های ورزشی شود. پوشیدن لباس و کفش مناسب می‌تواند تا میزان زیادی در پیشگیری از آسیب های ورزشی مؤثر باشد.

 

ورزش‌های متعدد و متقابل را انجام دهید

آسیب‌های مکرر در ورزش‌هایی مانند تنیس، گلف و وزنه‌برداری، که در آن حرکات مشابه به‌طور مکرر انجام می‌شود، بسیار رایج است. تمرین‌های متقابل یا انجام چند فعالیت ورزشی، بدن شما را به چالش می‌کشاند و ماهیچه‌ها و تاندون‌های مختلف را به کار می‌گیرد. همچنین با انجام فعالیت‌های ورزشی متعدد فشار کمتری به بدن وارد می‌شود.

 

به‌ اندازه کافی استراحت کنید

بدن برای ریکاوری به استراحت نیاز دارد. بهتر است حداقل 8 ساعت خواب شبانه داشته باشید اگر چه ممکن است ورزشکاران جوان به زمان بیشتری برای ریکاوری بدن نیاز داشته باشند بنابراین هر زمانی بدنتان احساس خستگی کرد استراحت کنید. ورزش بیش‌ از حد نیز می‌تواند منجر به آسیب شود. اگر جلسات تمرینی شما سخت است بدنتان به زمان بیشتری برای ریکاوری نیاز دارد. تمرین بیش‌ از حد می‌تواند باعث عضله سوزی و در نتیجه آسیب شود.

 

بدنتان را فراتر از محدودیت‌هایش قرار ندهید!

آیا می‌دانید اگر بلافاصله بعد از بهبود آسیب‌دیدگی ورزش کنید چه اتفاقی می‌افتد؟ اغلب دوباره آسیب می‌بینید. عموماً ورزشکاران به دلیل جبران روزهای از دست‌ رفته در اثر آسیب، به خودشان فشار می‌آورند و بیش‌ از حد تمرین می‌کنند. این مسئله باعث می‌شود مجدداً آسیب ببینند یا مشکل جدیدی برایشان ایجاد شود. بهتر است به بدن خود گوش دهید و آنچه برای بهبودی نیاز دارد انجام دهید.

 

حتما بخوانید: آسیب های ورزشی در شنا

 

کلام آخر

در این مقاله سعی کردیم به طور کامل توضیح دهیم آسیب ورزشی چیست اما باید بدانید چه ورزشکار حرفه‌ای باشید و چه مبتدی همیشه در معرض آسیب های ورزشی قرار دارید. با این حال تنها با رعایت چند نکته ساده مانند استفاده از تجهیزات و تکنیک‌های مناسب برای هر ورزش، می‌توانید خطر ابتلا به آسیب های ورزشی را کاهش دهید.

غواصی صنعتی شاخه‌ای از غواصی است که برای اهداف متفاوت صنعتی در صنایع مختلف مثل نفت و گاز، مهندسی، نیروی دریایی، تحقیقات علمی، رسانه‌ها و در حوزه نظامی و آموزش مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای تبدیل‌شدن به یک غواص صنعتی باید در دورهای آموزش غواصی صنعتی شرکت کنید و با تکنیک‌ها و تجهیزات ویژه آن و همین‌طور برخی نکات امنیتی آشنا شوید. در پایان دورهای آموزش غواصی صنعتی گواهینامه‌ای دریافت خواهید کرد که به کمک آن می‌توانید به‌عنوان یک غواص حرفه‌ای فعالیت کنید. با این حال قبل از انتخاب این حرفه چالش‌برانگیز بهتر است کمی بیشتر با اینکه غواصی صنعتی چیست و شرایط استخدام و میزان درآمد آن آشنا شوید.

نحوه آموزش غواصی صنعتی

بسیاری از افرادی که گواهینامه غواصی دارند به فکر تبدیل کردن سرگرمی خود به یک حرفه پردرآمد هستند. درحالی‌که نمی‌دانند برای غواصی صنعتی باید در دوره‌های فشرده آموزش غواصی صنعتی شرکت کنند و آموزش‌های تخصصی زیادی ببینند. علاوه بر این می‌بایست شخصیت مناسب برای کار در شرایط سخت را داشته باشند. یک غواص قبل از شرکت در دوره‌ غواصی صنعتی باید شرایط زیر را داشته باشد:

• داشتن دیپلم دبیرستان یا معادل آن
• باید بین 18 تا 35 سال سن داشته باشد.
• مسلط به زبان انگلیسی باشد (خواندن و نوشتن)
• گرفتن گواهینامه از یک آموزشگاه غواصی که مورد تأیید انجمن غواصی بین‌المللی ACDI باشد، اغلب یک شرط برای شرکت در دوره‌های آموزش غواصی صنعتی است.
• گواهینامه غواصی تأیید کند که غواص از نظر جسمی و روحی برای انجام وظایف غواصی صنعتی آماده است.
• برخی از کارفرمایان و مؤسسات ممکن است کارت TWIC و همچنین مجوز کمک‌های اولیه و CPR از شما بخواهند.

 

 

به دلیل تنوع در صنعت ممکن است غواصان صنعتی مجبور شوند در محیط‌های مختلف مانند دریاچه‌ها، رودخانه‌ها، باتلاق‌ها، سدها، اقیانوس‌ها و حتی فاضلاب‌ها کار کنند، ازاین‌رو برای کاهش خطرات، غواصان موظف هستند که در دورهای آموزش غواصی صنعتی شرکت کنند. دوره‌های آموزش غواصی صنعتی اغلب فشرده، چالش‌برانگیز و مفید است. معمولاً یک دوره غواصی صنعتی برای تکمیل و پوشش طیف وسیعی از موضوعات مهم 5 تا 7 ماه طول می‌کشد. این دوره‌ها معمولاً با آموزش‌هایی نظیر مهارت‌های فیزیکی، پزشکی و آشنایی با وسایل و تجهیزات موردنیاز آغاز می‌شود.

 

دوره‌های آموزش غواصی صنعتی اغلب فشرده، چالش‌برانگیز و مفید است. معمولاً یک دوره غواصی صنعتی 5 تا 7 ماه طول می‌کشد.

 

یک دانش‌آموز غواصی پس از آشنایی با نحوه عملکرد و ایمن ماندن از نظر پزشکی، اولین غواصی صنعتی خود را تجربه می‌کند و با تجهیزات و تکنیک‌های لازم آشنا می‌شود. سپس در مورد انواع مشاغلی که نیازمند غواصی صنعتی است، آموزش می‌بیند. این مشاغل شامل غواصی در محیط‌های دریایی و خطرناک، جوشکاری زیر آب، غواصی نجات و هیدرولیک است. در نهایت می‌تواند به دنبال فرصت‌های شغلی جهت غواصی ساحلی و فراساحلی برود.

 

حتما بخوانید: اسنورکل غواصی چیست

 

شرایط استخدام و درآمد غواصی صنعتی

برای استخدام غواصی صنعتی در یک محیط کاری، معمولاً غواصان صنعتی باید شرایط و مهارت‌های زیر را دارا باشند:

• مهارت شنا کردن

از آنجایی‌که غواصان صنعتی عمدتاً در آب کار می‌کنند بنابراین توانایی شنا کردن و راحتی در محیط‌های آبی یکی از اصلی‌ترین شروط در استخدام غواص صنعتی است. یک غواص صنعتی باید بتواند در عمق 400 متر بدون کمک شنا کند. همچنین بر طول و عمق شیرجه‌های خود نظارت داشته باشد تا بدنش خم نشود. خمیدگی عامل اصلی تجمع نیتروژن در خون است.

 

 

•  استقامت جسمی و روحی

وظایف غواصان صنعتی بسته به صنعتی که در آن کار می‌کنند متفاوت است. یک غواص صنعتی می‌تواند در حوزه‌های مختلف فعالیت کند و وظایفی چون تعمیر و نگهداری تجهیزات فنی، جوش و برش، مونتاژ، بازدید خطوط لوله آب و گاز، سیمان‌کاری، ناوبری، شمع کوبی، کابل کشی، لایروبی، بازرسی فنی تجهیزات، بررسی و کنترل صدمات به کشتی، عکاسی و فیلم‌برداری زیر آب را بر عهده گیرد.

غواصان صنعتی برای غواصی و حرکت در اعماق مختلف آب ملزم هستند تا از لباس‌های مخصوص، مخزن هوا و سایر تجهیزات غواصی استفاده کنند ازاین‌رو یک غواص صنعتی باید از نظر جسمی آمده باشد تا بتواند این وسایل را با خود حمل کند. غواصان صنعتی گاهاً در معرض سروصدای زیاد قرار می‌گیرند یا مجبورند در آب بسیار سرد کار کنند، همچنین ممکن است کل بدنشان در معرض ارتعاشات قرار گیرد. بنابراین برای مقابله با استرس زیاد در این شرایط و تحمل فشار در اعماق دریا، باید از نظر جسمی و روحی آماده باشند.

 

• کارگروهی

غواصان صنعتی معمولا به‌صورت تیمی کار می‌کنند و نیاز دارند تا دائماً با غواصان و سرپرستان در سطح آب صحبت کنند ازاین‌رو تعامل اجتماعی بالا از دیگر شروط استخدام غواصی صنعتی به شمار می‌رود. یک غواص صنعتی باید بتواند با دیگران به‌صورت تلفنی یا حضوری ارتباط برقرار کند و همین‌طور مسئول سلامت و ایمنی سایر غواصان نیز خواهد بود.

 

• سازگاری

برای غواصی صنعتی، غواصان غالباً ناچارند در محیط‌های ناآشنا کار کنند بنابراین باید توانایی سازگاری با محیط جدید را داشته باشند. ممکن است مجبور شوند زیر آب با نور کم یا زمان جوشکاری با نور شدید و زننده کار کنند. گاهی اوقات نیز مجبور می‌شوند در مکان‌های تنگ در قایق‌های کوچک کار کنند.

 

حتما بخوانید: شغل غواصی

 

• جوشکاری و سایر مهارت‌ها

غواصان صنعتی در بسیاری از تخصص‌ها به‌ویژه کسانی که در صنعت نفت و گاز، مهندسی و ساختمان کار می‌کنند، اغلب تعمیرات و سایر فعالیت‌های مرتبط با تعمیر و نگهداری را انجام می‌دهند بنابراین داشتن مهارت در جوشکاری و کار با ابزارهای برقی می‌تواند برایشان مفید باشد.

اگرچه درآمد غواصی صنعتی اغلب افراد را ترغیب به کار در این حرفه می‌کند اما یک غواص در کنار شرایط کاری سخت باید دیگر شرایط کاری این حرفه را نیز در نظر بگیرد، از جمله:

 

• غواصان صنعتی معمولاً 40 ساعت در هفته کار می‌کنند. اگرچه ممکن است برای رعایت زمان‌بندی‌ها یا کمک در مواقع ضروری ناچار به اضافه‌کاری شوند. برخی از آن‌ها به‌طور استاندارد 8 ساعت در روز کار می‌کنند درحالی‌که برخی دیگر ممکن است تا 12 ساعت در روز کار کنند. یک غواص صنعتی ممکن است مجبور شود دو تا 4 ساعت زیر آب بماند و پس از آن 2 تا 4 ساعت فشرده‌سازی را انجام دهد تا از اتفاقات مربوط به فشرده‌سازی جلوگیری کند، اما این عوامل به زمان و عمق شیرجه بستگی دارد.
• غواصان صنعتی ممکن است فقط بخشی از سال کار کنند. در برخی مناطق غواصان صنعتی در زمستان کار نمی‌کنند.
• ممکن است مجبور شوند در مکان‌های دورافتاده کار کنند.
• گاهی اوقات مجبور می‌شوند برای مدت طولانی دور از خانه باشند. غواصان فراساحلی و رسانه‌ای باید انتظار داشته باشند که مدت‌زمان طولانی معمولاً 2 تا 6 هفته در محیط کاری بمانند. اما غواصان ساحلی به‌ احتمال‌ زیاد بعد از اتمام کار روزانه به خانه می‌روند.

 

حتما بخوانید: غواصی اسکین چیست

 

متوسط درآمد غواصی صنعتی 52000 دلار در سال است. با این حال عواملی مانند تجربه و موقعیت کاری می‌تواند بر درآمد یک غواص صنعتی تأثیر بگذارد. به‌ عنوان‌ مثال غواصان صنعتی در تگزاس گزارش کرده‌اند که به‌طور متوسط بیشتر از 54000 دلار در سال درآمد دارند، درحالی‌که میانگین حقوق این متخصصان در ماساچوست کمتر از 47000 دلار در سال است.

کلام آخر اینکه اگر شغل فعلی‌تان فاقد هیجان و ماجراجویی است و می‌خواهید شغلی چالش‌برانگیز و پردرآمد داشته باشید، غواصی صنعتی یک مسیر شغلی عالی پیش روی شما قرار می‌دهد. با این وجود پیش از هر انتخابی بهتر است بیشتر در مورد شرایط کاری و استخدام غواصی صنعتی و همین‌طور درآمد آن تحقیق کنید.

 

جوشکاری زیر آب که اغلب تحت عنوان جوشکاری هایپرباریک (hyperbaric) یا جوشکاری زیر دریا شناخته می‌شود یکی از پردرآمدترین نوع جوشکاری است که غواصان تجاری می‌توانند انجام دهند. البته پیش نیاز این شغل این است که دوره آموزش غواصی حرفه ای را گذارنده باشید. اگر به دنبال یک کار هیجان‌انگیز و جالب هستید بی‌شک شغل جوشکاری زیر آب می‌تواند برایتان بسیار جذاب باشد خصوصاً اینکه گاهی با خطراتی همراه است که بر هیجان آن می‌افزاید! اگر مایلید بیشتر در مورد رشته جوشکاری زیر آب بدانید تا پایان مقاله با ما همراه باشید.

جوشکاری زیر آب چیست؟

رشته جوشکاری زیر آب برای اولین بار در سال 1932 توسط یک مهندس اهل جماهیر شوروی به نام کنستانتین خرنوف اختراع شد. جوشکاری زیر آب یک فرایند منحصربه‌فرد از جوشکاری است و کاربردهای متعددی دارد که به‌ندرت می‌توان آن را با سایر روش‌های معمول انجام داد. تعداد زیادی از سازه‌های آبی مثل دکل‌ها و سکوهای حفاری نفت و خطوط لوله گاز به کمک تکنولوژی جوشکاری زیر آب ایجاد می‌شوند که گاهی اوقات به دلیل حوادثی مثل طوفان یا برخوردهای غیرقابل‌پیش‌بینی، آسیب‌دیده و نیاز به تعمیر دارند. اکثر مردم یک مفهوم کلی از این حرفه دارند، به این دلیل احتمالاً گیج‌کننده‌ترین مسئله جوشکاری در آب برای آن‌ها آمیزش آب و برق است درحالی‌که این رشته متفاوت از تمام چیزهایی است که در مدرسه آموخته‌اید. فراموش نکنید که بشر همیشه می‌تواند راه‌هایی برای دور زدن قوانین طبیعت پیدا کند!
جوشکاری زیر آب به جوشکاری‌ای که زیر آب و تحت فشار زیاد انجام می‌شود اشاره دارد ازاین‌رو جوشکار علاوه بر داشتن مهارت جوشکاری باید مهارت شنا و غواصی در آب را نیز آموزش ببیند. فرایند جوشکاری در آب به روش قوس الکتریکی انجام می‌شود یعنی به‌جای هوا، بخارآب یونیزه شده و عمل جوشکاری انجام می‌گیرد.

 

جوشکاری زیر آب به جوشکاری‌ای که زیر آب و تحت فشار زیاد انجام می‌شود اشاره دارد ازاین‌رو جوشکار علاوه بر داشتن مهارت جوشکاری باید مهارت شنا و غواصی در آب را نیز آموزش ببیند.

 

انواع روش‌های جوشکاری زیر آب

پروژه‌های جوشکاری در آب گاهی اوقات با شگفتی‌های زیادی همراه است. مدیران و مهندسان باید هر کدام از پروژه‌ها را به‌دقت ارزیابی کنند و تصمیم بگیرند که کدام روش مؤثرترین و ایمن‌ترین روش است. به‌طور کل جوشکاری زیر آب به دو دسته جوشکاری خشک و جوشکاری مرطوب تقسیم می‌شود.

غواصان تجاری در دوره‌های آموزش جوشکاری زیر آب هر دو نوع این جوشکاری را آموزش می‌بینند چراکه با توجه به شرایط، ضرورت و محیط پروژه باید از یکی از روش‌ها استفاده کنند. به‌طورکلی چندین عامل در تعیین روش جوشکاری مؤثر هستند ازجمله مهارت غواص، موقعیت و عمق، شرایط ایمنی، بودجه و مدت‌زمان پروژه. به‌طورکلی هر دو تکنیک شامل روش‌ها و فرایندهای متفاوتی است که در ادامه راجع به آن صحبت می‌کنیم.

 

1. جوشکاری مرطوب

زمانی که جوشکاری در محیط مرطوب و زیر آب انجام شود به آن جوشکاری مرطوب می‌گویند. در این روش جوشکار با پوشیدن تجهیزات غواصی به داخل آب شیرجه میزند و جوشکاری می‌کند. در جوشکاری مرطوب، جوشکار میله جوش، نگهدارنده الکترود، کابل‌های برق و سایر تجهیزات لازم را در تماس مستقیم با آب قرار می‌دهد؛ همه این لوازم جانبی ازجمله میله جوش ضدآب هستند. فقط منبع تغذیه روی سطح آب قرار گرفته و از طریق شیلنگ و کابل به تجهیزات جوشکاری متصل می‌شود.

در جوشکاری مرطوب عموماً از جوشکاری با قوس الکتریکی دستی (SMAW) استفاده می‌شود. لازم به ذکر است که این الکترودها ضدآب هستند. جوشکاری قوسی با الکترود پوشش‌دار و جوشکاری اصطکاکی از دیگر روش‌های جوشکاری مرطوب به شمار می‌روند. جوشکاری مرطوب فقط برای اتصال و تعمیر فولادهای کم‌کربن استفاده می‌شود زیرا هیدروژن باعث ترک‌خوردگی در جوش می‌شود. اگرچه جوشکاری مرطوب را می‌توان سریع انجام داد و تنها روشی است که در مواقع ضروری از آن استفاده می‌شود اما عیب آن این است که چون زیر آب انجام می‌شود، آب باعث سرد شدن سریع جوش می‌شود، درنتیجه قطعه جوشکاری شده در اثر شدت سرد شدن، کیفیت خود را از دست داده و ممکن است تغییر شکل دهد یا ترک بخورد. یکپارچگی جوشکاری انجام‌شده در این روش را نیز نمی‌توان تضمین کرد زیرا هیچ وسیله‌ای برای بازرسی و اطمینان از آن وجود ندارد و فقط می‌توان به مهارت جوشکار و تکنیک اتخاذشده، اکتفا کرد. خطر عدم‌تشخیص عیوب جوشکاری از دیگر معایب این روش جوشکاری زیر آب به شمار می‌رود.

2. جوشکاری خشک

در این روش، جوشکاری درون آب و در محفظه‌ای مخصوص که روی محل جوشکاری قرار می‌گیرد، انجام می‌شود. جوشکاری خشک با عنوان جوشکاری هایپرباریک نیز شناخته می‌شود زیرا فرایند جوشکاری با فشار بالا و در یک محفظه مهروموم‌ شده که با مخلوطی از گازها (معمولاً هلیوم و اکسیژن) پر شده است، انجام می‌شود. اکثر فرایندهای جوشکاری مانند جوشکاری با قوس الکتریکی دستی (SMAW)، جوشکاری قوس هسته‌ای شار (FCAW)، جوشکاری قوسی گاز تنگستن (GTAW)، جوشکاری قوسی با گاز محافظ(GMAW)، جوشکاری قوس پلاسما (PAW) را می‌توان در محفظه هایپر انجام داد. با این حال معمولاً برای جوشکاری خشک از جوشکاری قوسی گاز تنگستن (GTAW) استفاده می‌شود. محفظه هایپر که مخصوص کار جوشکاری زیر آب ساخته شده است وارد آب می‌شود و با پمپاژ هوا درون آن محیط مناسب برای جوشکاری زیر آب فراهم می‌شود. فضای داخل محفظه با مخلوطی از گازها مثل هلیوم و اکسیژن پر می‌شود و از این طریق فشار داخل و خارج محفظه متعادل می‌شود.

در این روش جوشکاری زیر دریا، جوشکار در محیطی راحت مشغول کار است و از حیوانات خطرناک زیر آب و جریانات آبی در امان است. به دلیل عدم وجود آب برای رفع اتصال جوش، سرد شدن محل جوش به‌درستی انجام می‌شود و مشکلاتی مثل ترک‌خوردگی رخ نمی‌دهد، همچنین جوشکار دید خوبی نسبت به کار دارد. در این روش می‌توان با انجام تست مخرب جوش (NDT) عیوب جوشکاری را اصلاح کرد. کارکنان روی سطح آب می‌توانند کارهای جوشکار را زیر آب مشاهده کنند. به‌ طورکلی زمانی که کیفیت جوشکاری اولویت داشته و همچنین محل جوشکاری در عمق بیشتری قرار دار، اغلب از جوشکاری خشک استفاده می‌شود. با همۀ این تفاسیر جوشکاری خشک معایبی دارد که نمی‌توان آن را نادیده گرفت به‌طور مثال ساخت اتاق‌های هایپر به برنامه‌ریزی و زمان نیاز دارد. این فرایند بسیار هزینه‌بر است زیرا اتاق‌ها برای هر موقعیتی منحصربه‌فرد هستند و نمی‌توان از آن‌ها مجدداً استفاده کرد. حقوق تجهیزات و پرسنل پشتیبانی‌ای که در سطح آب حاضر هستند زیاد است. با افزایش عمق، به ولتاژ بیشتری برای قوس الکتریکی نیاز است. در موارد اضطراری یا جاهایی که دسترسی به سازه‌ها و خطوط لوله زیر آب دشوار است نمی‌توان از این ‌روش استفاده کرد.

 

حتما بخوانید: اسنورکل شنا چیست

 

آموزش جوشکاری زیر آب

فرایند جوشکاری در زیر آب در حالی انجام می‌شود که جوشکار یا غواص عموماً مجبور است در محیط پرفشار غوطه‌ور بماند بنابراین با مجموعه‌ای از چالش‌ها همراه است. از آنجایی‌که تکنیک‌ها و تجهیزات اصلی جوشکاری زیر آب با جوشکاری معمولی یکی است بنابراین تفاوت چندانی بین آن‌ها وجود ندارد منتها به دلیل شرایط نامطلوب و خطرات جدایی‌ناپذیر مرتبط با این حرفه، یک جوشکار برای جوشکاری درون آب باید آموزش ببیند و تخصص و مهارت کافی در این رشته را کسب کند. علاوه بر این می‌بایست از استانداردها و نکات ایمنی حین کار مطلع باشد.

بگذارید با شما صادق باشم، اگر به این حرفه علاقه دارید باید برای کسب دانش و مهارت مرتبط با آن، سال‌ها آموزش ببینید و از یک مرکز غواصی معتبر گواهینامه دریافت کنید. آموزش جوشکاری زیر آب حداقل دو سال و نیم زمان می‌برد. درمجموع برای شروع و تمرین جوشکاری زیر دریا، به‌طور متوسط به 4 تا 6 سال زمان نیاز دارید. با این اوصاف مدت‌ زمان آموزش جوشکاری زیر آب به چند عامل بستگی دارد:

• اینکه قبلاً جوشکاری (بیرون آب) انجام داده‌اید یا خیر؟
• مراکز معتبر برای پذیرش و آموزش جوشکاری زیر آب را پیدا کنید.
• گواهینامه دریافت کرده و حین کار تجربه کسب کنید.

 

حتما بخوانید: آموزش غواصی صنعتی

 

حقوق جوشکاری زیر آب

اگرچه جوشکاری در آب با خطراتی همراه است با این وجود هنوز هم افرادی هستند که برای هیجان، چالش‌ها و حقوق عالی، این رشته را انتخاب می‌کنند. حقوق جوشکاری زیر آب حدوداً 55000 دلار است با این حال بسته به پروژه‌هایی که در دست اجرا دارید و تجربه شما، می‌تواند بین 28000 تا 85000 دلار متغیر باشد. برخی از جوشکاران حتی می‌توانند تا 300 هزار دلار درآمد داشته باشند. با این حال فراموش نکنید که اکثر جوشکاران دریایی در تمام طول سال کار نمی‌کنند و حتی گاهی ممکن است که 6 ماه طول بکشد تا درآمد سالیانه خود را دریافت کنند!

 

درآمد جوشکاری زیر آب در ایران

شغل جوشکاری زیر آب در ایران هم وجود دارد. عوامل متعددی مانند تجربه كاری فرد، محل اجرای پروژه و مقدار فاصله‌ای که تا ساحل دارد، روش‌های اجرای پروژه، محدوديت‌ زمانی انجام پروژه و تجهيزات جوشكاری در درآمد جوشکاری زیر آب در ایران تاثیر دارد.

 

حتما بخوانید: آموزش شنای کرال سینه

 

خطرات جوشکاری زیر آب

اگرچه از فناوری مشابه ای برای جوشکاری در خشکی و جوشکاری زیر آب استفاده می‌شود با این حال یک جوشکار برای جوشکاری در زیر آب باید بتواند در اعماق آب‌ها، تحت فشار زیاد، در شرایط نامطلوب و خطرات مرتبط با این حرفه کار کند، بنابراین رعایت نکات ایمنی در این رشته بسیار مهم است.

نداشتن دانش و آمادگی کافی یکی از اصلی‌ترین خطرات جوشکاری زیر آب است. اگرچه ممکن است حوادث متعددی مانند غرق شدن، افت فشار یا شوک الکتریکی رخ دهد اما اکثر غواصان جوشکار و خدمه آن‌ها دوره‌های آموزش جوشکاری زیر آب را گذرانده‌اند و می‌دانند که چگونه با خطرات ناشی از آن کنار بیایند، آن‌ها برای مقابله با این خطرات آماده هستند. زمانی که ایمنی در اولویت قرار گیرد حوادث به‌ندرت رخ می‌دهد و حتی در صورت وقوع حادثه غواصان می‌دانند که باید چه‌کار کنند. از آنجایی‌که این صنعت دائماً در حال پیشرفت است پروتکل‌های ایمنی همیشه به‌طور دقیق موردبررسی قرار می‌گیرند. با این وجود نمی‌توان خطرات مربوط به این رشته را نادیده گرفت. مهم‌ترین خطرات جوشکاری زیر آب عبارت‌اند از:

• یک جوشکار حرفه‌ای برای جوشکاری زیر آب ممکن است با مشکلاتی مثل افزایش فشار، کاهش دما (بسته به عمق)، کاهش توانایی دید، جریان قوی آب و همچنین کاهش کیفیت یا استحکام جوش‌ها، روبرو شود.
• آب رسانای خوب الکتریسیته است و جوشکار ممکن است در خطر شوک یا برق‌گرفتگی باشد.
• افت ناگهانی فشار یکی دیگر از خطراتی است که جوشکار را زیر آب تهدید می‌کند خصوصاً زمانی که بخواهد به‌سرعت به سطح آب بیاید.
• جوشکارانی که زمان بیشتری را زیر آب می‌گذرانند ممکن است به‌سرعت دمای بدن خود را از دست بدهند و با مشکلی به نام هیپوترمی مواجه شوند.
• عملکرد ریه‌ها، گوش‌ها و بینی به دلیل فشار زیاد زیر آب ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد.
• تجهیزات جوشکاری سنگین است و علاوه بر این ممکن است با سروصدا حین کار همراه باشد اگرچه معمولاً به‌عنوان عامل بازدارنده برای حمله کوسه‌ها عمل می‌کند.

 

حتما بخوانید: آسیب های ورزشی

 

کلام آخر اینکه اگر علاقه‌مند به کاوش زیر آب هستید، رشته و شغل جوشکاری زیر آب می‌تواند بهترین گزینه شغلی برای شما باشد. آموزش جوشکاری زیر آب در مراکز معتبر و دریافت گواهینامه، می‌تواند این حرفه را به یک گزینه شغلی بسیار سودآور برای شما تبدیل کند.

اسنورکل غواصی لوله‌ای تنفسی است که عده‌ای از آن متنفر و عده‌ای عاشقانه دوستش دارند! وسیله‌ای که به شما کمک می‌کند هم زیر آب راحت‌تر نفس بکشید و هم ممکن است گاهی اوقات باعث شود که با یک چرخش سبک و ناگهانی بالا بیاورید! اسنورکل غواصی که از یک ماسک و لوله تنفسی تشکیل شده است به غواصان و شناگران این امکان را می‌دهد که هنگام شنا یا غواصی از طریق لوله اسنورکل نفس بکشند و دنیای زیر آب را ببینند. در این مقاله ما جزئیات بیشتری در مورد انواع اسنورکل و نحوه استفاده آن‌ ارائه می‌دهیم با ما همراه باشید.

 

اسنورکل غواصی چیست؟

لوله غواصی یا اسنورکل غواصی لوله‌ای با یک دهانه است که برای نفس کشیدن زیر آب طراحی شده است. وقتی اسنورکل درست در دهان قرار گیرد هوا به داخل آن جریان می‌یابد و مانع ورود آب به دهان غواص می‌شود و به او اجازه می‌دهد بدون وجود سطحی برای جریان هوا، نفس بکشد!

اسنورکل غواصی اشکال مختلفی دارد اما اغلب به شکل j یا L طراحی می‌شود. در ابتدایی‌ترین حالت، اسنورکل با ایجاد مسیری از دهان غواص به هوای بالای آب، کار می‌کند. برای تبادل هوا قسمت بالایی لوله باید بالاتر از سطح آب قرار گیرد. انتهای لوله غواصی درست پشت تاج سر قرار می‌گیرد و برای اینکه در جای خود قرار گیرد به استفاده از ماسک نیاز است. اسنورکل ها دارای یک حلقه لاستیکی و یک گیره پلاستیکی هستند که اتصال آن را به ماسک غواصی امکان‌پذیر می‌کند. وقتی شخص سر خود را به زیر آب می‌برد لوله غواصی به‌صورت نیمه عمودی بالای سرش قرار می‌گیرد.

 

اسنورکل غواصی وسیله‌ای متشکل از یک لوله تنفسی با یک دهانه است که برای نفس کشیدن زیر آب طراحی شده است.

 

طول لوله اسنورکل بین 35 تا 48 سانتی‌متر متغیر است و معمولاً از این بیشتر نیست زیرا با بلندتر شدن لوله‌ها، تنفس برای غواص دشوار می‌شود. زمانی که با اسنورکل نفس می‌کشید مقداری گاز دی‌اکسید کربن در لوله محبوس می‌شود. بلندتر بودن طول لوله به معنای دی‌اکسید کربن بیشتری است که در لوله گیر می‌کند و تنفس زیاد آن ممکن است منجر به آسیب شود.

اسنورکل شنا چیست؟

اگرچه استفاده از اسنورکل شنا زمان شنا کردن به شما کمک می‌کند که راحت‌تر نفس بکشید اما اگر شناگر مبتدی هستید شاید فکر کنید که استفاده از آن برای شما دشوار است. با این وجود تنها چیزی که قبل از خرید این وسیله باید بدانید این است که چه زمانی و چرا باید از اسنورکل شنا استفاده کنید؟

شاید ساده‌ترین پاسخی که می‌توان به این سؤال داد این است که اکثر مردم وقتی می‌خواهند یکی از بزرگترین عوامل یعنی “حواس‌پرتی” را زمان شنا کردن از بین ببرند و فرم کاملی از تنفس زیر آب را انجام دهند از اسنورکل شنا استفاده می‌کنند. در 90 درصد ورزش‌های سه‌گانه (که شامل شنا، دوچرخه‌سواری و دو است) زمانی که ورزشکاران نفس می‌کشند یک واکنش زنجیره‌ای کاذب و رقص گونه‌ای در سر آن‌ها شروع می‌شود و تا گردن و شانه‌ها و حتی گاهی تا باسن و مفصل ران آن‌ها پایین می‌رود.

با فرض اینکه این موضوع برای شما مسئله‌ساز شده است بهترین حالت این است که موقعیت سرتان با بدن تکان خورده و بدترین حالت این است که تمام حرکات شما از هم ترازی خارج‌شده و شبیه یک نودل خیس در آب استخر می‌خزید! حتی فکر کردن به نحوه نفس کشیدن در آب کافی است تا به فکر بالا نگه‌داشتن سر خود بیرون از آب باشید که این باعث می‌شود تنه و باسن خود را پایین آورده و سرعت خود را کم کنید. حتی اگر همه این توضیحات را نادیده بگیرید ازنظر تئوری باید بدانید که این وضعیت به شما کمک می‌کند تا بهتر شنا کنید. همچنین می‌تواند یک متغیر دینامیکی بزرگ که باعث سخت‌تر شدن فرم شما برای شنا می‌شود را حذف کنید. با ثابت بودن سر و ثابت نگه‌داشتن تنفس بیشتر می‌توانید در مورد موقعیت بدن، حرکات و ضرباتی که با پا می‌زنید فکر کنید.

حال که با این موارد ازنظر تئوری آشنا شده‌اید بهتر است دقیقاً بدانید منظور از اسنورکل شنا چیست و نحوه استفاده از اسنورکل شنا چگونه است؟ اسنورکل شنا لوله‌ای است که اجازه می‌دهد هنگام شنا در آب نفس بکشید. اسنورکل شنا این امکان را برایتان فراهم می‌سازد که هوای بیرون از سطح آب را تنفس کنید درحالی‌که سرتان به همراه دهان و بینی در آب غوطه‌ور است. این وسیله از یک لوله تشکیل شده است که یک طرف آن بیرون از سطح آب قرارگرفته درحالی‌که طرف دیگر آن به دهان متصل است. این لوله به شما امکان می‌دهد هنگام شنا در آب، هوا را استنشاق و بازدم کنید.

 

حتما بخوانید: آموزش شنا برای کودکان 3 ساله

 

انواع اسنورکل غواصی (لوله غواصی)

در لیست زیر به انواع اسنورکل و مزایا و معایب آن‌ها اشاره شده است:

اسنورکل مرطوب (Wet snorkel)

این اسنورکل یک نوع اسنورکل غواصی کلاسیک است که فقط از یک لوله و دهانه تشکیل شده است و به هوا اجازه می‌دهد تا به داخل دهان جریان یابد. این مدل اسنورکل (لوله غواصی) برای مبتدیان ایده‌آل بوده و به‌طور گسترده نیز در دسترس است. اگرچه این مدل اسنورکل هم برای غواصی و هم شنا مناسب بوده و بسیار مقرون‌به‌صرفه است اما آب از بالا به‌راحتی وارد آن می‌شود. برای جلوگیری از ورود آب به داخل لوله نیاز دارید که بازدم را با فشار خارج کنید.

 

اسنورکل نیمه‌خشک (Semi-dry snorkel)

این نوع اسنورکل شباهت زیادی به اسنورکل مرطوب دارد اما یک محافظ قسمت بالای آن قرار دارد و معمولاً به یک سوپاپ تصفیه مجهز است و هنگام ورود آب به اسنورکل به پاک شدن لوله کمک می‌کند. اگرچه محافظ از ورود آب به داخل لوله جلوگیری می‌کند اما هنوز هم امکان ورود آب وجود دارد. علاوه بر این اگر شن و ماسه وارد سوپاپ تصفیه شود می‌تواند باعث مسدود شدن محافظ شود. این مدل اسنورکل از اسنورکل مرطوب کمی گران‌تر است.

 

اسنورکل خشک (Dry snorkel)

این مدل اسنورکل 100 درصد از ورود آب به داخل اسنورکل جلوگیری می‌کند و مانند یک اسنورکل نیمه‌خشک دارای یک محافظ در قسمت فوقانی است اما همچنان به یک سوپاپ (شیر) شناور متصل است. این شیر شناور به فشار آب بیرون از لوله پاسخ می‌دهد و هنگام غوطه‌ور شدن غواص به زیر آب به‌طور خودکار حرکت می‌کند تا لوله را مسدود کند و مانع از ورود آب شود. اگرچه این اسنورکل غواصی به پاکسازی منظم آب نیاز ندارد و دارای دریچه تصفیه برای دفع آب محبوس شده است اما از اسنورکل های خشک شناورتر و کشیدن آن دشوارتر است. از دیگر معایب آن این است که دریچه بالایی می‌تواند مسدود شود و تنفس را دشوارتر کند.

 

ماسک اسنورکل فول فیس (Full-face snorkel masks)

این نوع اسنورکل، ترکیبی از لوله تنفسی و ماسکی است که هنگام غواصی استفاده می‌کنید. مانند ماسکی که فقط چشم و بینی را می‌پوشاند این مدل نیز دارای ماسکی است که به‌طور کامل صورت را می‌پوشاند و مانع از ورود آب به داخل آن می‌شود. یک ماسک full-face خوب، بینی و دهان را از چشم جدا کرده و از ایجاد بخاری که مانع دید می‌شود جلوگیری می‌کند. از آنجایی‌که بینی و دهان هر دو توسط دستگاه تنفسی پوشانده می‌شوند غواص می‌تواند به‌طور طبیعی از طریق دهان یا بینی نفس بکشد. از مزایای این مدل اینکه استفاده از آن بسیار آسان است و به فک‌های شما اجازه می‌دهد تا شل باشند زیرا هیچ دهانی‌ای برای نگهداری وجود ندارد. این مدل اسنورکل برای غواصی با دستگاه اکسیژن مناسب نیست.

 

حتما بخوانید: جوشکاری زیر آب

 

نحوه استفاده از اسنورکل غواصی

وقتی‌که از اسنورکل هنگام غواصی استفاده می‌کنید فقط می‌توانید از طریق دهان نفس بکشید مگر اینکه اسنورکل شما، Full-face باشد. دهانه یک لوله اسنورکل استاندارد بین دندان‌ها می‌رود و معمولاً به یک قطعه متصل است که بین دندان جلویی و لب‌ها قرار می‌گیرد دقیقاً مانند محافظ دهان که در ورزش استفاده می‌شود- البته نه به بزرگی آن‌. با بسته شدن دهان، مکشی در اطراف دهان ایجاد می‌شود که از جاری شدن آب به داخل دهان جلوگیری می‌کند. برای جلوگیری از استنشاق آب از طریق بینی، ماسکی که چشم‌ها و بینی را می‌پوشاند دارای یک لوله تنفسی استاندارد است.

برای اینکه نحوه نفس کشیدن با یک اسنورکل استاندارد را درک کنید، بینی خود را بگیرید و با دهان نفس بکشید. ممکن است کمی برایتان سخت و غیرعادی باشد اما می‌بینید که هوای کافی برای تنفس به شما می‌رسد. با اسنورکل Full-face می‌توانید همان‌طوری که به‌طورمعمول از طریق بینی یا دهان نفس می‌کشید، نفس بکشید. اگرچه هوا در داخل ماسک محبوس می‌شود اما این ماسک‌ها می‌توانند هوا را در داخلشان به گردش درآورند تا اطمینان حاصل شود که شما اکسیژن- و نه دی‌اکسید کربن- را تنفس می‌کنید.

در مجموع درک نحوه عملکرد اسنورکل غواصی و یادگیری انواع مهارت‌های موردنیاز و آموزش غواصی حرفه ای، اولین قدم برای علاقه‌مندان به این حوزه است. اکنون که در مورد این وسیله کاربردی و نحوه استفاده آن می‌دانید می‌توانید خودتان را برای یک ماجراجویی ایمن و لذت‌بخش آماده کنید. به خاطر داشته باشید که تسلط بر تکنیک‌ها و یادگیری نحوه تنفس با اسنورکل غواصی به زمان نیاز دارد بنابراین صبر داشته باشید، آرام و عمیق نفس بکشید و از غواصی لذت ببرید!