تاریخچه غواصی

تاریخچه کامل غواصی

ریشه اصلی آشنایی انسان با غواصی در نیاز بشر عملیات های نظامی، انجام خدمات زیر آبی و گسترش دروازه های دانش از طریق جستجو و کشف اسرار نهفته در زیر آب بوده است.

تاکنون کسی به درستی نمیداند که بشر چه وقتی به این پی برد که با حبس نفس در سینه برای مدتی اندک، میتواند زیر آب بماند.

ولی زمانی که غواصی به عنوان یک حرفه مورد استفاده قرار گرفت به بیش از 5 هزار سال پیش باز میگردد. در ادامه این مقاله بیشتر به این موضوع میپردازیم:

تاریخچه غواصی

غواصی اولیه:

غواصان اولیه با صید موادی چون غذا، اسفنج و مروارید که بیشتر ارزش تجاری داشت به آب های کم عمق (کم تر از 10متر) محدود میشد.

بعضی از غواصان اولیه در اطراف بنادر و در سواحل مدیترانه ی شرقی نوعی خدمات زیر آبی به وجود آوردند.

این عملیات یک قرن قبل از میلاد در بعضی از نواحی آنچنان خوب سامان داده شده بود که دستمزدی برای خدمات زیر آب تعیین گردید.

در این نرخ گذاری این حقیقت که هرچه عمق زیادتر شود زحمت و خطر آن نیز افزایش می یابد پذیرفته شد.

مثلا غواصان میتوانستند در عمق هشت یک دوم شی پیدا شده و در عمق هفت متری یک سوم و در یک متری یک دم آن را مطالبه کنند.

فنون و تکنیک های غواصان اولیه هنوز در بعضی نقاط دنیا مورد استفاده قرار میگیرد.

غواصانی که در زیر آب میبایست نفس خود را حبس کنند از زمان کودکی آموزش می دیدند.

تا گنشایش شش ها، نیرو و شهامتشان به طرز استسنائی افزایش یابد.

این غواصان برای رفتن به زیر آب شش های خود را از هوا پر میکردند و سپس برای سهولت غوص و فرو رفتن در آب یک سطح مسطح یا وزنه دیگری به خود می بستند.

استفاده از سنگ مسطح به این دلیل بود که غواص میتوانست با کمک این سنگ در زیر آب باقی مانده و مسیر معینی را به سمت ناحیه ای مشخص در پیش گیرد.

غواصان در عین پایین رفتن طنابی به دور کمر خود می بستند تا شخص حامی در سطح با کمک آن غواص و سنگ محموله ای که داشت را به سطح آب بکشد.

مدت غوص معمولا بین 1 تا 2 دقیقه بود. این مدت غوص زمانی است که انسان میتواند نفس خود را در سطح آب (خشکی) در سینه حبس نماید.

عمق متوسطی که غواصان در آن غوص میکردند نیز بین 2 تا 3 متر بوده است.

این عمق یا بیشتر برای غواصانی بود که آموزش دیده اند هیچ اشکالی را به وجود نمی آورد.

هر چند باید میدانست که تکرار این نوع غوص ها میتوانست اثرات بدتری روی سیستم بدن غواص به وجود آورد ولی غوص های بیشتری در زمان های بیشتری در تاریخ ثبت شده اند.

تاریخچه غواصی

یکی از داستان های غواصی که به نقل از (هردوت) مورخ تاریخی در تاریخ ثبت شده داستان غواصی به نام سیلیس را بازگو میکند که در 5 قرن قبل میلاد مسیح برای خشایار شاه پادشاه ایران جهت کشف و جمع آوری گنج های غرق شده کار میکرد.

در زمان های قدیم غواصان نیز دست به عملیات می زدند و ماموریت آنها بیشتر شامل بریدن لنگر های دشمن بهمنظور رها شدن آنها روی آب و سوراخ کردن ته کشتی دشمن و ساختن تدارکات دفاعی در بندرگاه های خود و تخریب تدارکات دفاعی دشمن بود.

پیشرفت های اولیه در غواصی با استفاده از نی های توخالی بود که غواص در زیر آب امکان وجود ذخیره هوایی داشته باشد.

این لوله ها سرشان از آب بیرون بودو کسی که در زیر آب از این وسایل استفاده می‌کرد گرچه نمی‌توانست کار مورد نظرش را به‌خوبی انجام دهد ولی مدت زیادی قادر به ماندن در زیر آب بود.

به طور کلی این لوله های تنفسی به عنوان تکنیکی در عملیات نظامی و در مکان هایی که میخواستند به طور پنهانی و دور از چشم دشمن، به آب دشمن نزدیک شوند مورد استفاده قرار میگرفت.

مردانی‌که از این لوله‌ها استفاده می‌کردند بیشت از این‌که غواص باشند سربازانی بودند که از آب به‌عنوان یک پوشش برای مأموریت خود استفاده می‌کردند.

در نگاه اول این موضوع منطقی میرسد که غواص برای رفتن به عمق بیشتر به لوله ی بلندتری احتیاج دارد

در حقیقت مقدار زیادی طرح های اولیه در مورد ساختن این وسایل مانند: سرپوش های چرمی، لوله های بلند و قایل انعطافی که در سطح آب به وسیله ی اجسام شناور

مثل اسفنج نگه داشته می شدند، کشف شه ولی مدرکی وجود ندارد که نشان دهد این وسایل عمدا ساخته شده باشند.

تاریخچه غواصی

اگر وسایل فوق هم در شرایط عمی آزمایش می شد نتیجه اش جز غرق شدن غواص نبوده است.

در عمل غیر ممکن است که غواص بتواند حتی در عمق 12 اینچی به طور طبیعی با یک لوله تنفس نماید.

چون وزن آب در این عمق نیروئی برابر با ۲۰۰ پوند بر سینه غواص وارد می‌سازد و این نیرو به‌طور دائم به نسبت عمق افزایش‌یافته و مهمترین عامل در غواصی می‌باشد.

هرگونه عملیات موفقیت‌آمیز بستگی کلی به این اصل دارد که بتوان فشار را از بین برد و یا بر آن پیروز شد.

برای از بین بردن این فشار وسایل تخیلی فراوانی در طول تاریخ به‌وسیله بعضی از نوابغ بزرگ زمان طراحی شده اما متأسفانه از آن‌جا که مسئله فشار در زیر آب به‌طور کامل درک نشده بود

این طرح‌ها عملاً قابل اجراء نبوده است. یک‌سری از این طرح‌ها بر مبنای این اصل که غواص یک کیسه تنفسی را با خود حمل کند استوار می‌باشد.

در یک کتیبه آشوری در قرن 9 قبل از میلاد مسیح یک غواص را در حالی که از پوست باد کرده حیوانات به عنوان مخزن هوا استفاده میکردند.

این فکر بسیار قدیمی می باشد به احتمال بسیار این مردان شناگرانی هستند که از این پوست‌ها برای شناور ماندن استفاده کرده‌اند.

زیرا به‌طور واقعی این غیرممکن است که با این وسیله بتوان در زیر آب باقی‌ماند.

در اواخر قرن وسطی، یک سیتم غواصی قابل اجرا مشاهده گردید و در سال 1240 راجر بیکن به ابزار هایی اشاره کرد

که بشر بتواند به کمک آنها در کف دریا یا رودخانه ها بدون اینکه خطری او را تهدید کند قدم بزند.

در قرون 16 و 17 نویسندگان دیگری نیز دستگاهی معرفی کرده و نمونه های از آن انتشار داده اند که از پیشرفت های موفقیت امیز تر غواصی خبر میداد.

به هر حال واضح و مسلم نیست که آیا این طرح ها در پیشرفت غواصی تاثیر اساسی داشته یا خیر؟ زیرا اگر برای مخترعین آن دوره اعتباری کاذب قائل باشپم

مانند این است که اختراع زیر دریا یی هسته ای ژول ورن را در آن زمان معتبر بدانیم، ولی باید دانست که ژول ورن فقط دارای قوه تخیل و پیش بینی، اما فاقد تکنولوژی لازم بوده است.

در خلال سالهای 1500 تا 1800 تنها یک وسیله تکمیل و مورد استفاده قرار گرفت که این وسیله را زنگ غواصی نامیدند که به غواصان اجازه می داد تا ساعت ها در زیر آب باقی بمانند.

این وسیله از لحاظ ظاهری مانند زنگی است که ته آن باز و به شکل یک محفظه وسیع و قوی می باشد.

تاریخچه غواصی

زنگ غواصی دارای وزن زیادی بوده است، به طوری که به حالت عمودی به داخل آب فرو می رفت و به قدر کافی هوا را برای غواصی که بتواند چندین ساعت در زیر آب بماند،در خود نگاه داری می کرد. اصول کار زنگ غواصی را می توان به فرو کردن یک لیوان وارونه به داخل آب تشبیه کرد. هوای جزئی داخل لیوان به وسیله آب و نیروی هوا فشرده می شود و با آب برابر می گردد. بدین طریق ذخیره هوا در داخل لیوان یا زنگ غواصی باقی می ماند. زنگ های غواصی به وسیله یک کابل یا زنجیری که سر آن به کشتی متصل می باشد.

آویزان شده و تنها با حرکت کشتی در سصلح آب می توانستند حرکت نمایند. بدین دلیل هیچ گونه قدرت مانوری از خود نداشتند.

غواص همیشه در زنگ باقی می ماند و تنها برای مدت کوتاهی که بتواند نفس را در سینه حبس کند از زنگ خارج می شد. اولین استفاده علمی از این زنک غواصی در سال 1531 ‏صورت گرفت و تا چند سال بعد این زنگ ها به طور منظم ولی ابتدایی مورد استفاده قرار می گرفتند. در پیشرفت های بعدی مقدار هوای محدود درون زنگ بشر را به این فکر انداخت که با ابداع روش هایی گوناگون به تامین هوای مورد نیاز خود در عمق بپردازند.

سرانجام در سال 1650 تلمبه های تغذیه از سطح ساخته و برای اولین بار مورد استفاده قرار گرفتند.

این تلمبه ها کاملا ابتدایی بوده و صرفا به صورت دمنده ای ساده هوای سطح را به درون زنگ غواصی می دمیدند.‏

با بیشتر شدن زمان باقی ماندن در عمق، بشر مبتلا به بیماریهایی گردید که تا آن زمان ناشناخته بود.

سرانجام در سال 1667 “رابرت بویل” به این معما پی برد که حبابهای نیتروژن مسبب اصلی بیماریهای غواصی می باشند.

این اولین بار بود که بشر با بیماری فشار روبرو شده و به چاره جویی در این زمینه پرداخت.در سال 1776 ‏ساخت نخستین ریر دریایی بشر به مرحله اجرا در آمد،

این زیر دریایی که چوبی و بدون نیروی محرک بود، سلولی بیش در زیر آب نبود که از آن به منظور حمله زیرآبی غواصان به مواضع دشمن استفاده می شد.

اکنون در قرن 19 فرا رسیده و بشر در آستانه دستیابی به تکنولوژیهای نوین قرار گرفته بود.

پیشرفتهای صنعتی هر روزه راه را بر انسان هموارتر می نمود و روز به روز دامنه اکتشافات گسترده تر می گردید.

دنیای شگفت انگیز زیر آب نیز از این مقوله جدا نوبد و بشر را به سوی کشف بیشتر نا شناخته ها وسوسه می کرد.

 

حتما بخوانید: خطرات جوشکاری زیر آب

 

وسایل غواصی

سر انجام برای نخستین بار کلاه خود غواصی توسط “چارلز آنتونی” و “جان دین” در سال 1826 ‏اختراع و استفاده گردید.

این کلاه خود هوای تنفسی غواص را توسط شلنگ و تلمبه از سطح تغذیه می نمود.

تلاشهای “آگوستوس سبیل ” نهایتا در سال 1837 ‏به ثمر نشست و تلفیق کلاه خود غواصی با اولین لباس غواصی دریچه ای کوچک به دنیای بی انتها و اقیانوسها را بر روی بشر گشود.

این لباس “واتر تایت “نام گرفت.
با دستیابی به تجهیزات بهتر، امکانات و سهولت بیشتر، اولین مرکز آموزش غواصی در سال 1833 توسط نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا تاسیس شد.

‏این مدرسه گامی بزرگ در راستای تحقیقات و اکتشافات زیر آبی و نیز توسعه و گسترش غواصی در ‏آن زمان به حساب می آمد.

بصورتیکه پس از گذشت اندک زمانی از تاسیس آن نخستین مخزن هوای زیر آبی توسط” بنوت ریکویرل “و “آگوستو دینرو “ابداع گردید.

این مخزن بسیار ساده از تانکی فولادی تشکیل شده بود که هوای درون آن از سطح تامین می گردید.

مجرای تنفسی آن نیز فقط یک نوع دهنی بسیار ساده بود که به غواص اجازه می داد تا با مانور بیشتری بتواند دقایقی را زیر آب سپری نماید.

غواص می توانست پس از پر شدن تانک، شلنک تغذیه از سطح را از تانک جدا و به عملیات غواص بپردازد.

در صورت تمام شدن هوا، دوباره با اتصال شلنگ به مخزن می توانست تانک را پر نماید.
ماجراجویی های بشر منجر به پژوهش ها و آزمایش های بسیاری گردید.

بطوریکه بشر دست به استفاده از انواع مواد زد. در سال 1877 بشر برای نخستین بار اقدام به تنفس اکسیژن در غواصی کرد

اما در اولین دقایق استفاده، به خطرات تنفس اکسیژن در عمق پی برد و قبل از ناکامی، برای همیشه استفاده از اکسیژن خالص را به کناری نهاد.

 

تاریخچه غواصی

ثبت لحظات و نمایاندن آن به دیگران از دیر باز در تفکرات غواصان اولیه نقش بسته بود. تا آنکه به سال 1893 “لرئیس بوتن” اولین دوربین عکاسی در زیر آب را اختراع و نخستین تصاویر زیرآبی را برای بشر به ارمغان آورد.

تحقیقات در زمینه بیما ریهای غواصی افزایش یافته و انسان را به سوی غواصی ایمن و بازگشت به سطح با بدنی سالم هدایت می نمود.

در سال 1908 ‏تحقیقات تکمیلی در مورد بیماریهای غواصی منجر به اکتشاف راه درمان و علاج این نوع بیماری ها گردید.

کمپانی معظم دراگر آلمان ، با انقلابی عظیم ر پالایش هوای تنفسی نخستین سیستمهای مدار بسته تنفسی برای استفاده در صنایع نظامی عرضه نمود.

‏این سیستم ها قابلیت تصفیه بازدم انسان را دارا بودند. اما هنوز قابلیت استفاده از آنها در زیر آب انسان را با علامت سئوال مواجه می نمود.

در این زمان تجربیات بیشتر و تحقیقات گسترده تر حاکی از آن بود که انسان فقط برای مدت محدودی می تواند در فشاری بیشتر از سطح دریا دوام آورده و سالم به سطح آب بازگردد.

تحقیقات در این زمینه منجر به اختراع جدولهای غواصی گردید.

این جدول ها برای اولین بار توسط “جان اسکات هلدن “،” آرتور بایکوت” و “گیبون دامانت” در نیروی دریایی آمریکا در سال 1912 به مرحله آزمایش درآمد.

کلاه خود ها نیز همگام با پیشرفت علم غواصی مدرنتر گردیده و با معرفی مدل مارک وی 1917 به پای ثابت در غواصیهای نظامی و غواصی صنعتی در آمد.

این نوع کلاه خود خدمات وسیعی ‏در طول جنگ جهانی دوم انجام داد.

تاریخچه غواصی

 

حتما بخوانید: هیدروتراپی چیست

 

عکاسی در زیر آب

شکار لحظات و ثبت تصاویر زیر آبی در سال 1923 ‏و به دست “لانگلی “رنگین گردید. وی و همکارانش نخستین عکسهای رنگی را از دنیای زیر آب به بشر نشان دادند.

واحد خنئی سازی مین های دریایی نیروی دریایی ارتش آمریکا، برای اولین بار دست به استفاده از گازهای مخلوط حین غواصی زده و با استفاده از گاز هلیوم، اثرات سوء نیتروژن در بدن انسان در حین غواصی تقلیل دادند.
در سال 1925 یکی از اولین مدلهای اسکوبا توسط “یس لی پری” بصورت بسیار موفقیت آمیزی مورد آزمایش قرار گرفت.

عطش اکتشاف “ویلیام ببه “را با استفاده از یک محفظه فو لادی به نام باتیسفر به عمق 435 متری فرستاد این نهایت عمقی بود که انسان در سال 1930 ‏به آن دست یافته بود.

در همان سال ماسک های غواصی و اسنور کل ها نیز به بازار عرضه گردیدند. این نخستین گام به سوی همگانی شدن غواصی بود.

همچنین “لوئیس کارلو “فینهای غواصی را در آغازین روزهای 1933 روانه بازار کرد.‏

سپس ” یس لی پری” رگلاتورهای دهنی را اختراع و برای اولین بار آن را با استفاده از تانک هوا در زیر آب آزمود در اینجا برای نخستین بار، ارتباط بشر با سطح به منظور تامین هوای تنفسی قطع گردید و غواصی بیشتر به شکل کنونی نزدیک شد.

“ویلیام ببه ” رکورد خود را شکست و در سال 1932 ‏با کمک “اوتیس بارتون: به عمق 922 ‏متری رسیدند.

این رکورد شکنی همچنان مدیون محفظه های های قدر تمند باتیسفر بود.

“لوئیس کارلی” فین های ابتدایی خود را به شکل فینهای امروزی در آورد.

این نهایت حرکت به سوی رایج شدن اسنورکلینک در بین مردم و در سال 1935 بود.

در طول جنگ جهانی دوم، سیستمهای مدار بسته تنفسی برای نخستین بار و به صورت بسیار گستوده توسط نیروی دریایی ایتالیا و برای قرار دادن مواد منفجره در زیر کشتیهای جنگی و تجاری انگلستان استفاده شد.

ایتالیا با استفاده از این سیستم ها به غواصی در سال 1941 ‏رنگ و بوی تازه ای بخشید. “ژاک کستو” و ” امیلی کنگان ” کار آمد ترین رگلاتور را طراحی و با موفقیت در سال 1942 ‏آزمودند.

این رگلاتور، هوای درون تانک را با فشار بسیار مناسب در اختیار غواص قرار می داد.

تاریخچه غواصی

” آکولانگ “به دنیا آمد ژاک کستو و امیلی کنگان با اختراع آکولانگ و یا رگلاتورهای امروزی نام خود را برای همیشه در تاریخچه غواصی ثبت نمودند.

رکورد غواصی با آکولانگ در 1947 ثبت شد. این نخستین باری بود که انسان آزادانه و بدون اینکه درون محفظه فولادی قرار گیرد، به عمق 92‏ متری در دریای مدیترانه رسید.

اما این پایان راه باتیسفر نبود زیرا “اوتیس بارتون”در کالیفرنیا به عمق 1372‏ متری رسیده و این اتفاق در سال 1948 ‏اوج اکتشافات بشر نام گرفت.

در همین سال نخستین آکولانگ ها وارد بازار آمریکا شدند و سریعاً در بین دوستداران غواصی رایج گردیدند.

در سال 1950 ” آگستو پیکارد ” و پسرش ژاک با ساخت ساخت محفظه ای کاملا جدید به نام : باتیس کیپ ” تصمیم به شکستن رکورد باتیسفر گرفتند.

در سال 1951 اولین شیرهای هوا مدل Jبا قابلیت زرو هوا به بازار معرفی گردیدند. ‏در همین سال نخستین کتاب “ماجراجوئی های غواصی” توسط هانس هس منتشر گردید.

ژاک کستو و فردریک داماس نیز بیکار ننشسته و “سایلنت ورد” (دنیاو سکوت) را تقریبا یک سال بعد منتشر نمودند.

بر اساس همین کاب فیلمی نیز تدوین گردید.

متون تکمیلی در زمینه غواصی روزانه بیشتر و بحث غواصی و اکتشافات زیر دریایی نیز گرم تر گردید. چنانکه ” ای کراس ” نخستین نوشتار در باب ایمنی غواصی را در سال 1953 ‏منتشر نمود.

انتشارات ملی دریایی نخستین کتاب آموزش غواص را روانه بازار کرد این اولین راهنمای جامع کمک آمورشی غواصی در سال 1952 ‏به حساب می آمد.

غواصی بانویی به نام” ریل پری” در کاتالینا (کالیغرنیا) و دستیابی وی به عمق 81 ‏متری در سال 1953‏ و نیز تهیه مجموعه تلویزیونی از وی که در سراسر آمریکا پخش شد،

بسیاری از بانوان علاقمند به غواصی را روانه دریاها و سواحل نمود.

با بیشتر شدن علاقه مندان، نیاز به مربیان بیشتر، شدیداً محسوس بود، بنابراین نخستین دوره آموزش مربی غواصی در سال 1955 توسط ” آل تیلمان ” و ” بو مورگان ” برگزار گردید.

تاریخچه غواصی

 

حتما بخوانید: غواصی اسکین چیست

 

پبشرفت تجهیزات غواصی

ساخت و گسترش ‏تجهیزات غواصی نیز همچنان به سوی تکمیل گام بر می داشتند.

چنانکه در سال1956 اولین لباسهای غواصی و یا وت سوت توسط دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا و همچنین پرچم دایورز داون (پرچم غواصی)

ترسط ” تد نیکسون ” در یک کنفرانس خبری به جهانیان معرفی گردیدند.

دو سال بعد، یعنی در سال 1958 کمپانی ‏شروودز اسکوبا نوع جدیدی از رگلاتورها را به نام پیستون رگلاتور به بازار عرضه کرد.

یک سال بعد یعنی در سال 1959 ‏و با رایج شدن غواصی در میان اقشار جامعه، جوانان نیز با تاسیس YMCA نخستین

باشگاه غواصی در آمریکا را راه اندازی و به آموزس غواصی به صورت گسترده در میان جوانان آمریکا پرداختند.

سال 1960 ‏نیز نقطه اوج نا باورها نام گرفت.” ژاک پیکارد” و “دان لش” توسط باتیسکیپ به 10921 متری قعر اقیانوس آرام رسیدند.

سال 1961 نیز جزو مهم ترین سال ها در زمینه آموزشی غواصی در آمد.

در این سال ” آل تیلمان” و” نل هس ” NAUI را تاسیس نموده و به این ترتیب اولین موسسه آموزش جامع غواصی در آمریکا را بنیان نهادند.

در پروژه مردی در دریا “اد لینک ” 24 ساعت در عمق 61 متری باقی ماند . این رکورد نیز در سال 1963 به ثبت رسید.

سال 1966 سالی پرآوازه در دنیای غواصی آغاز و دیدگاهی نوین نسبت به دنیایی زیر آب و چگونگی فرا گرفتن هنر غواصی را بر روی جهانیان گشود.

با تاسیس انجمن مربیان حرفه ای غواصی PADI عصری تازه در تاریخچه غواصی جهان ورق خود و غواصی را به شکل کنونی درآورد.

 

تاریخچه غواصی

غواصی در ایران

در دوران خشایار شاه ایرانیان از غواصان برای بیرون کشیدن صندوقچه های طلا و جواهرات کشتی های غرق شده استفاده میکردند

آثار حفاری های باستان شناسی نشان میدهد که قرن ها قبل از میلاد، ساحل نشینان دریای پارس از این فن برای جمع آوری مروارید استفاده میکردند.

دکتر تاکر ابوات در کتاب (کینگدوم اف سی شل) اشاره نموده است که ایرانیان درزمره پیشگامان پایه گذرای و صید و پرورش مروارید قلمداد نموده است.

در سندی دیگر آپولونیوس فیلسوف یونانی ساکن در رودز به این شاره دارد که غواصان دریای پارس در حالی که ظرف کوچک حاوی گیاهی خوش بو و مهیج کننده در دست داشتند

به سمت صدف رفته و باعص می شدند صدف لب از لب بگشاید سپس شاخه میان تهی را به میان آن فرو برده و مایه وجود را بیرون می کشیدند

و آن را به سطح آب آورده و درون ظروف آهنین قرار میدادند البته انها هیچ وقت موفق به پرورش مروارید های اینچینی نشدند اما شیوه ای را بدین طریق بنا نهادند.

اما در اشارت به ابزار غواصی آن دوران پر واضح است که در آن به اتکای هوای مبحوس شده در شش های خود به عمق رفته و باز میگشتند

روشی که هم اکنون در پاره ای از  جزایر خیلج فارس پابه بر جاست.

 

شروع غواصی نوین در ایران

غواصی در کشورمان قبل از دوران انقلاب در دست نیروی دریایی بود و چیزی به نام غواصی ورزشی وجود نداشت.

در سال 1330 پنج نفر از پرسنل نیروی دریایی جهت آموزش غواصی به کشور انگلستان اعزام شدند و در سال 1335 اولین آموزشگاه غواصی در نیروی دریایی ارتش تاسیس شد.

اینک ورزش غواصی به صورتی همگانی درآمده و به شکل گسترده‌ای در بسیاری از کشورهای جهان فعالیتی مفید، مفرح، لذت‌بخش و نیز منبع درآمد در صنعت اکوتوریسم شده‌ است.